یاد

رفت تا دامنش از گرد زمین پاک بماند / آسمانی تر از آن بود که در خاک بماند
از دل برکه شب سر زد و تابید به خورشید / تا دل روشن نیلوفری اش پاک بماند

قطره اشکی به چشمم حلقه گشت

درد جانکاهی گلویم را فشرد

قلبم از اندوه همچون گور شد

وز پس یک پرده اشک

دیدمش لرزان که از من دور شد

جای لب هایش به روی گونه ام

چون همان درد وداع

در تمام روح من محسوس بود

بعد از آن تا این زمان

مونسم آوای جغد کور شد

درد افزونش فرو شد در رگم

یادش اندر قلب من بفشرد پای

وه چه گویم کز پس نادیدنش

جان ملول آمد تنم رنجورشد ...